Odszedł... cicho, spokojnie, na zawsze... Był ze mną trzynaście lat... Na własnych rękach przyniosłam go do domu. Przywiązałam się do niego tak jak można przywiązać się do najukochańszego przyjaciela, z którym przemierza się ścieżki wspólnego życia. Jego obecność w moim życiu była wyśniona, wymarzona, idealna... Był ze mną w szczęściu i w smutku. Pozostał w domu rodzinnym, ale nadal był przyjacielem. Mokrym nosem szurał po główkach moich świeżo narodzonych dzieci, tarzał się z nimi raczkującymi po podłodze, ganiał za badylami i cudownie grzecznie chodził z nimi na "uwięzi"...
Już nigdy więcej nie przywita mnie w domu rodziców swym radosnym, głośnym szczekaniem, już nie "poskarży" się w swój wyjątkowy, niepowtarzalny sposób, nie potarmosi pyskiem po kolanach, nie da podrapać za uchem i po brzuchu.
Żegnaj przyjacielu, mam nadzieję, że teraz jest ci lepiej... że już nic cię nie boli, biegaj sobie do woli kochany, w sercach zostaniesz na zawsze.
...wiosna, ach to TY! Mam nadzieję, że nie zapeszę i za kilka dni nie zarządzi odwrotu ale dzisiaj JEST! Przyszła ze słońcem, bezchmurnym niebem i dywanem krokusów (choć ten podobno rozwinął się już jakiś czas temu ale dzisiaj, w promieniach słonecznych wyglądał cudownie). Były lekkie kurtki, lekkie buty i lody. Tak, czekałam na ten czas...
Aż strach się bać :) Słoneczko wychyliło się zza chmurek a temperatura osiągnęła zawrotny poziom 7st (!!!) i jakoś tak łatwiej człowiekowi na duszy. I mimo, że niedziela w pracy, i mimo, że dzień z dala od Szarańczy i Małża to jednak tak szybciej mijał, choć w warunkach służbowych. Radośniej mi jakoś... łatwiej podejmować wyzwania dnia codziennego, kiedy wokół jaśniej. I tylko z tyłu głowy taki mały straszek szepcze "to jeszcze nie ten czas, nie to na co czekasz, to nie wiosna" i aż strach się bać, że ma on rację, bo ja już dłużej nie chcę czekać.
