Czeka mnie powrót do pracy. Teraz mam intensywny czas przygotowań do tego wydarzenia. "Troszkę" się obawiam jak to będzie, bo muszę sobie poradzić z rodzicielką samodzielnością (Małż przecież już wkrótce wraca do swoich obowiązków zawodowych, które są bardzo daleko od nas), ze zmianowością godzinową, z pozostawianiem Szarańczy w placówkach (Starszak na szczęście jest już w tym zaprawiony i świetnie sobie radzi z "samotnością" po za domem, tylko teraz będę musiała "walczyć" i radzić sobie dodatkowo z biurokracją, która ogarnęła polskie przedszkola, z sztywno wyliczonym czasem pobytu dziecka na jego terenie i dodatkowymi kosztami w razie przekroczenia deklarowanych godzin, uff... na początku może być ciężko) i pod opieką różnych kochanych i opiekuńczych osób, jednak w większej intensywności czasowej niż do tej pory (Młodszak dosyć dobitnie wyraża swój lęk separacyjny, co powoduje u mnie niesamowite wyrzuty sumienia przed tym, że muszę go zostawić, chociaż wiem, że będzie pod dobrą opieką) w oczekiwaniu na miejsce w innej państwowej placówce, do której do tych czas się nie dostaliśmy ale nadal mamy szansę, więc zaciskami kciuki i czekamy na bardzo ważny telefon, organizując na razie grafik opieki odpowiedni do grafiku w pracy. Długo mnie nie było w zakładzie i teraz biegam, załatwiam, szkolenia, badania, odkurzam firmową garderobę, kompletuję niezbędne przybory, których nie zapewnia pracodawca (bo pewnie już dawno by zbankrutował, na niektórych przedmiotach użytku codziennego ale to niestety temat na osobną notatkę i może kiedyś się o nią pokuszę). Będę mamą biegającą, ominie mnie wiele wspaniałych chwil w życiu moich Chłopaków, już wiem, że odpuszczę trochę obowiązkom domowym (teraz robię wszystko to co mogę "na zapas", ale na szczęście podchodzę mocno liberalnie do tego, co w domu musi być zrobione a co nie... czasami wiem, że trzeba "przymknąć" oko na kurz i niewielki bałagan, taki który to jeszcze nie przeszkadza w normalnym funkcjonowaniu, a skupić się na czasie z dziećmi, który teraz będzie "towarem" deficytowym), stanę "na głowie" aby nasz wspólny czas był intensywny, emocjonalny, radosny i bardzo rodzinny, postawię na "jakość" jeśli nie mogę pójść w "ilość", będę starała się dać wszystko to co dawałam do tych czas tylko w inny sposób, ponownie nauczę się łączyć pracę zawodową z życiem rodzinnym. I boję się trochę i cieszę się bardzo, na szczęście otaczają mnie życzliwi ludzie i myślę, że dzięki ich obecności dam sobie radę.
Wyciskam czas i pogodę jak cytrynę bo to tak na prawdę ostatnie takie moje chwile z Chłopcami. Od następnego poniedziałku zacznie się bieganie, załatwianie i logistyczne organizowanie naszego dnia bo mama wraca do pracy. Dlatego dzisiaj wyruszyliśmy na poszukiwanie kolejnych jesiennych skarbów. "Padło" na jarzębinę. I chociaż jestem mamą dwóch Chłopców i chociaż biżuteria nie jest domeną mężczyzn to dzisiaj ja i Starszak z igłami w ręku zasiedliśmy do tworzenia sznurów korali. Młodszak natomiast (ze względu na swój wiek i "zdolności" manualne) został naszym prywatnym modelem i z wdziękiem prezentował to co zdołaliśmy stworzyć ( ja z całą odpowiedzialnością przyznaję się jedynie do koniecznej i niezbędnej pomocy, większą część prac, przy wielkiej radości, skupieniu i satysfakcji, wykonało własnoręcznie moje Duże Dziecięcie). Zdziwiłam się jego dokładnością i wytrwałością, nie nastąpiło żadne ukłucie, nie polała się krew i tak na prawdę palce pozostały w stanie nie naruszonym. A korale... niemalże całkowicie proste (czyli igła przechodziła przez sam środek owocu) i z inwencji artysty w jednym sznurze znalazło się nawet miejsce dla dwóch maleńkich kasztanów. Cieszę się, że możemy tak kreatywnie spędzać nasz wspólny czas. Starszak z powagą oznajmił mi dzisiaj, że on też nauczy robienia jarzębinowych korali swoje dzieci, "jeśli kiedy kolwiek takowe będzie posiadał" (cytat z ogarniętego pracami ręcznymi starszego Chłopca, który wprawił mnie w osłupienie). A na koniec jeszcze to, że korale trafią jutro do przedszkola, do pań nauczycielek, tak zadecydował dumny Zerówkowicz. Dla mnie postanowił zrobić jakiś specjalny sznur "być może" jutro... Uwielbiam te jego ciągłą potrzebę obdarowywania różnych osób. Nauczyłam dziecko szczęścia z faktu "dawania", ja też to lubię (na równi z "dostawaniem"). 
Jeśli tegoroczna jesień będzie taka jak dzisiejszy dzień może trwać, jak dla mnie, do samiuśkich świąt Bożego Narodzenia! Dziś po prostu zachwycałam się pogodą, wystawiałam twarz do słońca i wcale nie przeszkadzało mi, że świeci mi bezpośrednio w oczy ale to przeszkadza mi tylko wtedy kiedy kieruję autem (muszę chyba sobie zanieść do schowka mojego samochodzika "rezerwową" parę okularów, bo potem, już w trakcie jazdy, będzie za późno). Wstałam skoro świt (o nie, żebym to ja była takim rannym ptaszkiem, nastąpiło to w wyniku wcześniejszej pobudki mojej kochanej Potomności) i korzystając z tego co zobaczyłam za oknem postanowiłam "wyciągnąć" Nieletnich na spacer. Mieszkamy w dużym mieście ale mamy to szczęście, że tuż obok mieszczą się "płuca miasta", czyli ogromny park, lasek, jeziorko i wogóle okolica zachęca do spędzania czasu na świeżym powietrzu. Ubrałam Nieletnich ciepło (jak się później okazało zaciepło ale jak tylko zaczyna się jesień przechodzę na tryb cebulkowy, więc jak w trakcie spaceru zmienia się pogoda ściągamy warstwy i maszerujemy dalej) i ruszyliśmy przed siebie spotykając nie malże na samym początku wędrówki przepiękną rosę na trawie, zachwyciła ona zarówno mnie jak i Chłopaczków (i dokładnie w tym momencie kiedy Oni ją zauważyli westchnęłam z ulgą, że wychodząc z domu cofnęłam się do domu po aparat, zapomniałam o nim tylko na chwilkę ale się "opamiętałam" i miałam możliwość uwieczniania dzisiejszego dnia).
Ruszyliśmy w kierunku zieleni aby szukać jesiennych skarbów i mimo tego, że mogliśmy zbierać żołędzie, szyszki, jarzębinę w rankingu na najatrakcyjniejsze okazy wygrały dziś KASZTANY. W zdłuż najdłuższej ulicy w mieście, obok której przez dobre kilka kilometrów ciągnie się "spacerniak" (czyli wygodny, szeroki chodnik) rosną przepiękne, wiekowe kasztanowce i to właśnie pod nimi, wśród trawy szukałam z moimi synkami tych pięknych, brązowych i błyszczących kuleczek, które niezmiennie kojarzą mi się z początkiem jesieni. I choć na początku, mieliśmy "dusze na ramieniu, bo pośród pustych łupinek wychylały się do nas jedynie pojedyncze okazy, to już wkrótce okazało się, że nasz niepokój był nie potrzebny, bo po kilku następnych krokach trafiliśmy na polankę pełną od kasztanów. I szybko okazało się, że małe łapki nie mieszczą tyle ile by chciały, torebki foliowe przygotowane przez mamę napełniają się w niesamowitym tempie, samodzielne dźwiganie swoich własnych zbiorów nie jest wcale takim łatwym zadaniem a podczas zbierania trzeba mocno uwazać co by nie porozdeptywać wspaniałych okazów. 
Rozczulała mnie nad wyraz współpraca moich Dzieci, to niesamowite chodzenie za rączkę, wzajemna pomoc, oddawanie sobie na wzajem co piękniejszych kasztanów, napełnianie na równi swojego własnego woreczka i tego drugiego braciszkowego, te "naśladowactwo" Młodszaka (bo nawet czapka zachwilę wylądowała na jego głowie daszkiem do tyłu, bo tak się nosi Starszak) co raz częściej obserwuję jak potrafią być razem a nie "obok siebie", jak dogadują się w trakcie zabaw i odnajdują się na tej samej "powierzchni" (do tej pory było z tym różnie co wynika z różnicy temperamentów i zainteresowań). Z zachwytem patrzę na Nich kiedy są razem :)
Woreczki były pełne, nie wiem ile tam zmieściło się kilo tych pieknych kasztanów ale ciężko to było zanieść do domu choć dom niedaleko od miejsca zbierania, bo jak się można domyślić nie wykorzystałam do dźwigania naszych jesiennych skarbów Dziatwy mojej ukochanej, tylko sama mianowałam się ofiarnym osiołkiem i ciągnęłam ten tobołek do własnego domostwa. Po sporym kawałku drogi potrzebowałam przerwy a Potomność wykorzystała to niezmiernie gdyż jedyne ławeczki, które znajdowały się na przemierzanym terenie były na placu zabaw. I siły, które po "zbieractwie" opuściły moich Chłopców bezpowrotnie (jak mniemałam) powróciły nagle i z taką mocą, że tobołek z kasztanami wylądował na ławeczce (na tej, na której to ja miałam zasiąść) a ja z mocą niestrudzoną uwieczniałam ich wyczyny. Były więc bujaczki sprężynowe, wspinaczka "dodomkowa", zjeżdżanie szybkie i pewne (Starszak) i delikatno-zachowawcze (Młodszak) oraz wspólna zabawa na karuzeli. A po tej dawce tlenu i słońca jaki błogi sen dopadł Dzidziucha po powrocie :) Coś wspaniałego. Oby więcej takich dni tej jesieni.
Starszak zbierał nadmorskie skarby i cieszył się niezmiernie z faktu ich posiadania a ja zachwycałam się jego dziecięcą beztroską i umiejętnością cieszenia się z drobiazgów. Jaka szkoda, że będąc dorosłymi nie dostrzegamy tych małych radości wokół nas i nie zawsze potrafimy cieszyć się z małych rzeczy. Chciałabym aby Chłopcy zachowali tę umiejętność na zawsze. 
Radości nie mącił fakt, że jesteśmy ubrani w nieco grubsze kurtki niż do tej pory, że pod szyjami pojawiły się apaszki, że na nogach mieliśmy skarpetki i kalosze, byliśmy razem na łonie przyrody.
Udało się nam nawet znaleźć dwóch małych przedstawicieli "tych mniejszych" którzy szykowali się do jesieni i tak jak my żegnali się z latem... 
...a jeszcze się okazało, że Starszak może poćwiczyć dzięki nim swoje zadania logopedyczne, bo właśnie jesteśmy na etapie "ż" "rz". 
Podziwiałam wierzchołki drzew i chłonęłam ich spokój. Będzie mi potrzebny, bo już wkrótce wracam do pracy. Dziś dostałam grafik na najbliższy miesiąc, nie powinno być źle. Na razie Młodszak nie dostał się do najstarszej grupy żłobkowej więc liczę na pomoc rodzinki w opiece nad Szarańczą (czas pobytu Starszaka "w placówce" publicznej na szczęście w większości pokrywa się z godzinami mojej pracy, co do tej pory nie było takie oczywiste, gdyż pracuję w systemie zmianowym) i układam sobie "system" jak to wszystko ogarnąć pod zbliżającą się nieobecność Małża. No nic. Pożegnałam lato, powitam nową rzeczywistość. 
Biegane te nasze dni ostatnio. Nadrabiamy zaległości rodzinno-towarzyskie, co to ich się przez te niemal trzy miesiące nieobecności w rodzinnej miejscowości nazbierało, dlatego też jakoś tak ciężko mi usiąść i napisać choć kilka słów. Ale dzisiaj na chwilkę zasiadłam bo po tym szalonym, szybkim i mocno intensywnym weekendzie muszę "ku pamięci" uwiecznić kilka słów i zdjęć. Sobota upłynęła w radosnym nastroju u naszych wspaniałych przyjaciół gdzie razem z nimi mogliśmy celebrować trzecie urodzinki ich podwójnych latorośli. Bo oto ojciec chrzestny mojego Młodszaka i jego cudowna małżonka (a moja osobista przyjaciółka od lat co najmniej dziesięciu !) dokładnie przed trzema laty powitali na świecie swoich wspaniałych synów, w niesamowitej ilości sztuk dwie, co już samo w sobie stanowi wyczyn niesamowity i sprawia, że podziw dla ich mamy pojawia się w mym sercu natychmiast i całkowicie naturalnie, jak tylko pomyślę o tym niesamowitym wydarzeniu z 2008 roku. Do dzisiaj pamiętam jak kochana M. leżała w "moim" szpitalu (najbliższym od domu i dokładnie tym samym, w którym na świat przyszła moja Szarańcza), jak z niecierpliwością czekała na powitanie swoich maluszków a jednocześnie "walczyła" o każdy kolejny dzień chłopców w brzuchu aby byli silni i zdrowi. I o to teraz te dwa małe bączki, które sprawiły, że rodzice w szpitalu świętowali kolejną rocznicę ślubu oraz urodziny rodzicielki są fajnymi, ekspresyjnymi trzylatkami, wprawiającymi swym podobieństwem w zakłopotanie nawet bliskich znajomych (wiecie co to za wstyd dla ciotki tak się co chwila dopytywać nieletniego z kim to ma do czynienia), których energii starczyłoby na co najmniej małą grupę dziecięcą a nie tylko na jedną parę bliźniąt rodzaju męskiego.
