Choć "może" tego nie widać, jestem tu codziennie i chociaż nie zostawiam po swoich wizytach "śladów" to intensywnie uczestnicze w blogowym życiu podczytując, podglądając, zachwycając się w wielu przypadkach osiągnięciami opisywanych pociech jak również zdjęciami, obrazami, słowami, wspomnieniami. Zastanawiam się również, tak przy okazji, jak Wy, blogowe mamy, godzicie życie rodzinne z zawodowym i blogowym. Mnie to jakoś ostatnio nie wychodzi (ale to pewnie dla tego,że nie posiadam w tej potrójnej dziedzinie żadnego doświadczenia, bowiem do tej pory łączyłam jedynie sfery rodzinną i wirtualną, które głęboko do siebie przenikały i korzystając z przywileju dłuuuugaśnego urlopu wychowawczego, pisałam o tym co dzieje się w moim domowym ognisku) ale będę się starać, choć pewnie nie będzie to się odbywać z taką częstotliwością jak do tej pory.
Kilka dni temu przed wejściem do przedszkolnej sali mojego Starszaczka czekała na mnie "notka" informacyjna o konkursie plastycznym, w którym, oczywiście, postanowiliśmy wziąć udział (w ostatnim takowym wygraliśmy łakocie, więc motywację mamy niesamowitą :p) ale z braku czasu jakoś tak nam się odkładało wykonanie "patriotycznego projektu" aż dzisiaj dopadł nas termin "ostateczny", więc na dobre zabraliśmy się do pracy. Techniką "wielce mieszaną" (wyrywanki, wyklejanki, papier kolorowy, papier "naklejkowy", kredki, pisaki, plastelina, nożyczki, kleje a nawet pamiątkowa, wakacyjna pocztówka z nadmorskim piaskiem zamkniętym w przezroczystym pudełku) stworzyliśmy mapę Polski z wyraźnie zaznaczonym pasmem górskim, dwiema ważnymi rzekami (które Starszak potrafi odpowiednio wskazać i nazwać), z mocno zaakcentowanym motywem plażowo-morskim (ze względów sentymentalnych) i wskazaną lokalizacją mieszkaniową. I nie ma zupełnie znaczenia, że literki troszkę koślawe, bo przecież najważniejsze, ze samodzielne ani to, że mapa tak jakoś za mocno kwadratowa, bo jak tu wyklejać "góry" kolorowym papierem "na zakrętach" i nawet (jak dla mnie bo dla Chłopca to jest niesamowicie ważne) , nie ma znaczenia czy ta praca zajmie jakieś miejsce w owym konkursie (a jeśli nawet zajmie, nie ma znaczenie które) bo spędziliśmy dobry, wspólny wieczór... nagroda "domowa" będzie i tak, bo należy się za sam zapał, oddanie, wytrwałość.
A co jeszcze poza tym u mnie? Poza tym, że jestem mamą. Biegam między domem, firmą, placówką Starszego Chłopca, a opiekunem (w tej roli cudowny dziadek M.) Młodszego Chłopca, miotam się trochę starając się aby wszystko było "na najwyższym poziomie", w odpowiednim czasie (limitowane godziny w przedszkolu są koszmarem, z którym "walczę" niemal codziennie), aby niczego nie pominąć, zaniedbać... ostatnio "wywalczyłam" nawet zmianę godzin przedszkolnych występów Starszego Dziecięcia (panie zaprosiły rodziców na 13.45!!!) co by mój powrót do pracy nie "odbił" się negatywnie na Starszaku i abym mogła uczestniczyć w jego ważnych chwilach (będę, udało się dopasować grafiki!!!). W między czasie, który niestety skurczył się do minimum, piorę, gotuję, walczę z katarami (jeden nos już pusty, drugi jeszcze "gulgocze"), planuję, rozmyślam, zaznaczam, załatwiam (bo od następnego miesiąca i Młodszak trafi do swojej osobistej placówki państwowej, co przyczyni się do jeszcze intensywniejszych moich działań a na obecnym etapie wymaga ode mnie wypełniania formularzy, papierków, załatwiania formalności)... czasem śpię, z rzadka odpoczywam, z przyjaciółmi rozmawiam przez telefon lub "na fejsie" ale nie narzekam bo za wszystko wystarczają mi uśmiechy moich Synków. Oni mnie napędzają, dają siłę i nadzieję, że to co robię ma sens. Więc codziennie rano, jeszcze za nim budzik zadzwoni, otwieram oczy, patrzę w ciemną przestrzeń i wiem, że będzie dobrze. Musi być :)
Jak sprostać oczekiwaniom młodego człowieka, który na podobieństwo swoich kolegów pragnie celebrować "amerykańskie" Halloween a pracująca matka nie ma czasu bądź sił żeby spełnić pokładane w niej nadzieje? Na szczęście moje mało konsumpcyjno-wymagające dziecko potrafi cieszyć się drobiazgami i odkrywanymi na co dzień małymi szczęściami. Babcia B. wraz z Dziadkiem M. sprezentowali mu przecudnej urody okrągłą, pomarańczową dynię a ja dałam z siebie wszystko i stworzyłam to cudaczne straszydło zgodnie ze wskazówkami i instrukcjami Starszaka :) Po raz kolejny przekonałam się jak mało potrzeba do szczęścia moim kochanym Synkom. I chociaż Młodszak nie bardzo wiedział co się wokół niego dzieje, a Starszak po pierwszej ekscytacji porzucił swój zapał na rzecz radości ze specjalnego przy tej okazji odzienia (fartuszek do prac "brudzących" z wizerunkiem szturmowca z Gwiezdnych Wojen wywołał wręcz szaloną radość).
Zainteresowanie przyszło ponownie w momencie kiedy wewnątrz wydrążonej dyni zapłonął świetlisty płomień a po domu rozniósł się niesamowity zapach pieczonej dyni (jakoś tak wyszło, że płomyczek świeczki sięgał do dyniowej "czapeczki" przypalając ją co nie co... ale to nic, zapach rekompensował wszystko, nawet strach przed zniszczeniem naszego, jakby nie było, dzieła-bo nawet krzywe zęby były z góry zamierzone w celu, jak to stwierdził Starszak, aby wywołać straszniejsze wrażenie). Pracujące weekendy wytrącają nas (bo nie tylko mnie, "podrzucani" do dziadków Chłopcy tęsknią za mną i za naszym domowym lenistwem) z codziennej rutyny ale dają nam też niesamowite, szybkie w czasie, bogate emocjonalnie wieczory... A Starszakowi, wczoraj aż do samego uśnięcia towarzyszył dyniowy "strach" co to ma wielkie oczy :) 
"Dziś jest nasze pasowanie
Blogger zrobił mi wczoraj wieczorem przykrego psikusa i wszystko co udało mi się napisać na bieżąco, na gorąco, z emocjami jeszcze świeżutkimi zniknęło gdzieś w cyber przestrzeni i dzisiaj pisać "zmuszona" jestem od nowa. A co takiego stało się wczoraj, że pomimo wysoce napiętego grafiku, zasiadłam po pracy ( po domowych obowiązkach i położeniu mojej kochanej Szarańczy spać) do komputera żeby poczynić pamiątkowy wpis... Otóż moje starsze dziecię oficjalnie zostało nazwane Starszakiem! Dostąpiło zaszczytu wstąpienia w szereg braci najstarszej grupy przedszkolaków. Zerówka przedszkolna była dla nas nie lada wyzwaniem, ze względu na nowy system edukacyjny (mamy przedszkolaków wiedzą o czym mowa - limity godzinowe, umowy, aneksy, zajęcia dodatkowe, podstawa programowa...itd.), ze względu na mój powrót do pracy przy nieobecności (niestety) Taty, ze względu na "nowy system" opieki nad Młodszakiem ale z dnia na dzień co raz bardziej utwierdzam się, że podjęliśmy słuszną decyzję. Na początku września (a nawet już w czasie wakacji) mieliśmy wiele wątpliwości (ja i Małż) jak to będzie, czy może lepiej posłać Starszaka do szkoły... ale teraz wiem, że pozostanie w przedszkolu było świetnym wyborem. Tym bardziej, wiem to, kiedy patrzę na mojego Starszaka jak angażuje się w występy, jak z dumą przyjmuje dyplom z rąk Pani Dyrektor, jak z radością patrzy na niewielki upominek... i wiem, że w szkole też będziemy podobne wzruszenia tylko liczę na to, że do tego czasu pozbędziemy się problemów logopedycznych (jesteśmy na jak najlepszej drodze, bo na ostatnim spotkaniu "udało" nam się odnaleźć niedostępną do tych czas literkę "r") osiągniemy stabilizację emocjonalną (rozstaw emocji sześciolatka od euforii do rozpaczy potrafi nastąpić niemal jednocześnie z powodu jednego słowa, czy fragmentu zabawy) lub po prostu wejdziemy na jej wyższy poziom a przede wszystkim damy sobie (na wzajem) swobodny czas na dorastanie, bez żadnych przyspieszeń i wymuszeń. Jestem zwolennikiem tego, że dzieciństwo ma swoje prawa i pragnę aby dla moich dzieci ten czas był jak najbardziej niewinny i beztroski. Taki jak te wczorajsze występy. I niby było poważnie (te miny skupienia w trakcie deklamacji), odświętnie (to sprawiły "galowe" stroje) i z całym tym wzruszającym zacięciem to jednocześnie było śmiesznie (te cudowne, dziecięce przejęzyczenia), barwnie i wesoło. Jestem niezwykle dumna z mojego Starszaka tym bardziej, że stanowi niesamowity wzór do naśladowania dla Młodszaka, który już za tydzień również stanie w szeregu rówieśników w swojej własnej placówce. Och... i czekają mnie kolejne wzruszenia :) 
Przepiękna ta nasza jesień, więc korzystamy z niej "ile wlezie", tym bardziej, że na prawdę mamy gdzie. Tuż obok domu przepiękny lasek, wspaniałe ścieżki spacerowo-rowerowe, drzewa, krzaczki, woda w koło aż czasami trudno uwierzyć, że to niemalże centrum miasta. I my dzisiaj, zamiast siedzieć w domu i podziwiać słoneczko zza okien, wyruszyliśmy na kolejne spotkanie z jesienią. A co nas do tego, oprócz pięknej aury, skusiło? A no to, że Matka nie lubi marnotrastwa a tym bardziej jeśli ma się zmarnować nasz chleb powszedni (nie żebym była jakoś nad miarę bogobojna ale gdy ktoś wyrzuca pieczywo to dostaję gęsiej skórki), więc wymyślam dla chleba z dnia poprzedniego (lub nawet kilku dni) różne inne zastosowania. Chłopcy moi zatem zjadają "starszy" chleb maczany w jajku i smażony na patelni (do tego świeży chlebek się zupełnie nie nadaje a taki dwudniowy, a i owszem), bułki wysuszone na wiór lądują w mięsie "kotletowym" dla "związania" masy mielono-pulpetowej bądź też dokonują swojego żywota w maszynie kuchennej, wielofunkcyjnej radośnie w domu nazywanej Kaśką i idą na całkowity przemiał, dzięki czemu zawsze mam w domu zapas panierki. No ale czasem zdarza nam się taki czas domowy, że chleba jakoś za dużo nie jemy i zostają go takie ilości, że moje pomysły już się nie sprawdzają i wtedy zabieram Szarańczę do lasu z zamiarem nakarmienia ptactwa wodnego. No i do tego te widoki... 
I choć dzisiaj kaczki jakieś leniwe, mocno najedzone być może i wcale do nas nie chciały przychodzić, moich Chłopców nie zniechęciło to za bardzo i ganiali nie zmordowani od jednej zatoczki do drugiej nawołując kaczuchy dość mocno. Być może ptaszęta owe choć głodne i chętne nawet okazały się zbyt lękliwe jak na Szarańczę osobistą i bały się do nas zbliżyć i dlatego też szybko musieliśmy wymyślić sobie inne zajęcie. Ale chlebek się nie zmarnował :)
No i na koniec kawałek drogi, którą pokonaliśmy tego ranka i słońce, które przebijało przez korony i świeciło w nasze twarze. Warto było wstać tak wcześnie i być tam zanim nadciągnęły tłumy, bo owe pojawiły się kiedy my już wychodziliśmy. A teraz Starszak oddaje się swoim indywidualnej zabawie a Młodszak śpi słodko, "wypompowany" porannym spacerowaniem :)