Zmiany...

Dzisiaj refleksyjnie... Czekają nas zmiany, duże i te trochę mniejsze, te na które czeka się z utęsknieniem i takie, których się nie chce, obawia, odsuwa w czasie jak najdalej od siebie. Powoli zbieram się do powrotu do domu, gromadzę rzeczy w jedno miejsce aby nie zapomnieć zabrać tego co niezbędne, cieszę się i boję bo powrót do domu oznacza ponowną rozłąkę z Małżem (na szczęście nie od razu) i nowe, trudne do pogodzenia (przy najmniej w mojej głowie) obowiązki. Szarańcza zostanie już wkrótce postawiona w nowych, innych dla siebie sytuacjach i obawiam się jak sobie poradzą z "nieznanym". We mnie i na mnie również dokonuje się przemiana. Do tych czas buntowałam się (bezgłośnie, z bólem serca a nie raz nawet ze łzami) przeciw temu co się stało, co jest i co ma się stać... przestałam. Wiem, że na pewne rzeczy nie mam wpływu i nie mogę się buntować przeciwko nie uniknionemu, więc pozostało mi pogodzić się z rzeczywistością, zakasać rękawy i zmierzyć z życiem, i ze zmianami które dla nas niesie. Odkrywając tak blisko siebie ból, rozpacz i nieodwracalną stratę osób znanych mi bardzo i tych nie znanych w "realu" (tylko wirtualnie), i świadomość tego jak szybko śmierć zabiera bliskie osoby, i że tylko ona jest tak naprawdę zmianą, z którą nie chcę mieć do czynienia, znajduję w sobie ogromną siłę i wiem, że poradzę sobie z tym co przygotowało dla mnie życie. Dostosuję się do scenariusza i najlepiej jak potrafię odegram swoją rolę póki moja Szarańcza i Małż są przy mnie (w przypadku tego drugiego to nawet bliskość duchowa musi mi wystarczyć, i na jakiś czas jeszcze wystarczy) a wszyscy moi bliscy zdrowi i bezpieczni. Bo choć jedynym co się nie zmienia to ta paskudna pogoda (kapie wciąż niemal nieustannie) to wiem, że w końcu wyjrzy słońce, pokaże się tęcza i kolory pojawią się w mojej rzeczywistości, więc zasypiam z myślą, że zmiany przyniosą dobro i dam im radę.